Białogard to historyczne miasto w województwie zachodniopomorskim, leżące na południe od Mielna i Koszalina, nad rzeką Parsętą.
Białogard znany jest od średniowiecza, wymieniany jest np. jako Belgrod w roku 1124 w Żywocie Ottona, biskupa bamberskiego, zaś w kronice Galla Anonima pojawia się jako civitas Albam. W innych dokumentach historycznych nazwy brzmią: Belegarde (1159, 1176), Belegarda (1194) czy Belgard (1229). Końcówka "gard" to pozostałość pomorskiej formy odpowiadającej ogólnopolskiej - gród i nawet krótko po II wojnie światowej miasto nosiło nazwę Białogród, ale od 1946 roku nazwa brzmi Białogard.
- Mury obronne, ul. Matejki - w Białogardzie do dziś zachowały się fragmenty gotyckich murów miejskich z XIV/XV wieku
- Brama Wysoka, inaczej Połczyńska, ul. Grottgera - powstała wraz z murami miejskimi na początku XIV wieku, dwukondygnacyjna budowla murowana z cegły, na fundamencie kamiennym. Do końca XIX wieku służyła jako areszt miejski i mieszkanie dozorcy, później była siedzibą Muzeum Regionalne, a dzisiaj służy białogardzkim artystom
- Piwnice zamku, ul. Płowiecka 3
- Ratusz, pl. Wolności 5 (Rynek) - budynek z I połowy XIX wieku
- Kościół Narodzenia NMP, ul. Kościelna - gotycki kościół parafialny z 1310 roku
- Kościół filialny Św. Jerzego, ul. Świdwińska- świątynia wybudowana około XIV wieku na starych fundamentach dawnej pogańskiej świątyni. Pierwotnie była to kaplica i dom trędowatych położony poza murami miasta, obecny wygląd pochodzi z przełomu XIX i XX wieku, jest to filia parafii ewangelicko-augsburskiej Jezusa Dobrego Pasterza w Koszalinie
- Dawny cmentarz ewangelicki, obecnie komunalny wielowyznaniowy, ul. Szpitalna
- Spichlerz, ul. Piłsudskiego 25 - zabytkowa budowla, w której obecnie mieści się magazyn
