Odrzykoń- Prządki
Należy on najstarszych warowni na terenie Podkarpacia. Dowodzą tego odkryte na wzgórzu zamkowym ślady osadnictwa z okresu kultury łużyckiej oraz wczesnego średniowiecza. W pobliskim lesie zostało odkryte cmentarzysko ciałopalne z około XVIII-XIX wieku.
Początkowo istniała tutaj drewniana strażnica - twierdza, która uległa zniszczeniu najprawdopodobniej podczas najazdu Tatarów w 1241 i 1259 roku.
Zamek murowany powstał za czasów panowania Kazimierza Wielkiego, a więc w pierwszej połowie XIV wieku i na przestrzeni wieków był wielokrotnie rozbudowywany. Jego celem była ochrona południowych rubieży kraju, które nękane były napadami z Rusi i Węgier. Miał on także pełnić rolę strażnicy na trakcie handlowym biegnącym z Węgier doliną Wisłoka.
Pod koniec XIV wieku król Władysław Jagiełło nadał zamek Klemensowi z Moskarzewa herbu Pilawa. Potomkowie Klemensa od tegoż zamku przyjęli nazwisko Kamienieccy. W XV wieku rozbudowali oni istniejący zamek gotycki w kierunku wschodnim a całość do 1530 roku pozostawała w rękach rodu Kamienieckich. W tym też roku Klemens Kamieniecki przekazał część zamku (zamek niższy) na własność Sewerynowi Bonerowi, właścicielowi zamku w Ogrodzieńcu.
On to wkrótce rozbudował zamek dolny Korczyński w stylu renesansowym i wystawił drugą kaplicę.
Pod koniec XVI wieku zamek odziedziczyli Firlejowie (dolny) i Skotniccy (górny). To właśnie pomiędzy tymi dwoma rodzinami trwał spór o mur graniczny i będącą we wspólnym posiadaniu studnie. Historia tej rodzinnej waśni posłużyła jako główny wątek Aleksandrowi Fredrze do napisania „Zemsty”.
Pod koniec wieku XVII zamek popada w ruinę, a dzieje się to za sprawą najazdu księcia siedmiogrodzkiego Jerzego II Rakoczego. W latach 1768-1772 posłużył konfederatom barskim jako schronienie. Od końca XVIII wieku popada w ruinę.
Za zgodą hrabiego Jabłonowskiego w latach 1807-09 rozebrano mur otaczający dziedziniec wschodni a kamienie z jego rozbiórki zostały użyte do budowy kościoła w Korczynie.
Ciekawostką tego okresu jest postać Jana Machnickiego, który po upadku powstania listopadowego w 1831 roku zamieszkał na zamku i ogłosił się „królem zamczyska”.
To Dzięki jego osobie doprowadzony do ruiny zamek został uratowany od całkowitej dewastacji. Historia jego życia na zamku posłużyła Sewerynowi Goszczyńskiemu do napisania poematu ”Król Zamczyska”.
W 1860 roku na jednej z ostatnich ocalałych sal odbyło się ostatnie przyjęcie.
W 1894 roku miejscowa ludność z Odrzykonia ufundowała na zamku górnym popiersie Tadeusza Kościuszki – w setną rocznicę powstania kościuszkowskiego.
Zamek jest udostępniony do zwiedzania a we wnętrzu jednej z baszt znajduje się niewielkie muzeum.
Niedaleko zamku ok. 49 min na nogach jest rezerwat Prządki który warto zobaczyć.
Prządki od niepamiętnych czasów były przedmiotem ludzkiego zainteresowania. We wczesnym średniowieczu istniało u ich stóp osadnictwo słowiańskie, o czym świadczy odkryte przed dwudziestu laty cmentarzysko kurhanowe. Skały, jako wyjątkowy twór przyrody, mogły spełniać rolę przedmiotu kultu. Ponieważ są bardzo charakterystycznym elementem krajobrazu, od wieków budzą wśród ludzi chęć poznania. Interesujący opis „Prządek” znajdujemy w książce Macieja Bogusza Stęczyńskiego „OKOLICE GALICYI”(Lwów 1847): „... jesteśmy już wreszcie u stóp tych skał. Czarne, popękane, nagiemi barkami sterczące, dziwacznie pokrajane, z czołem łysem a pochylonem sterczą one i nieruchomo zdają się jakby jakieś skamieniałe pomniki nie dzisiejszego świata przypatrywać się rozciągniętej pod niemi dolinie i wszystkiemu co się tam kiedyś działo i dzieje. Jakby duchy w skałę zaklęte, są one pełne tajemniczego znaczenia dla ludu wiejskiego, który z dołu patrzy w nie z uwagą niespokojną. Są one bowiem dla wieśniaków wskazówką pogody. Skoro tylko choćby najmniejsza chmurka przemknie się po łysych głowach, kilkudniowa nieochybna nastaje niepogoda. Głowy tych skał są tak pochylone, iż mimowolnie dziwić się trzeba, dlaczego dotąd nie runęły własnym ciężarem w dół.”
Z ostańcami skalnymi związanych jest kilka legend. Jedna z nich wyjaśniająca nazwę rezerwatu opowiada jak „ ... troje dziewcząt z Korczyny, miasteczka słynnego ongiś z pięknych wyrobów płócienniczych, zakochało się naraz w jednym młodzieńcu. Długo spierały się o swe prawa pierwszeństwa, wreszcie postanowiły, że ta zostanie jego oblubienicą , która najrychlej i najpiękniej uprzędzie nici na odzież ślubną – poczem jednocześnie wzięły się do pracy. Nadszedł dzień świąteczny, prządki jednak nie chciały jej przerwać, i aby nie gorszyć mieszkańców swej wsi, ukryły się wraz z kądzielami na górze odległej o 3 km od Korczyny i tam pod osłoną lasu, dalej prowadziły swój wyścig. Żadna jednak z nich nie osiągnęła celu, z chwilą bowiem, kiedy rozległ się korczyński dzwon kościelny, wzywający wszystkich na nabożeństwo, trzy zawodniczki zostały zamienione w głazy i po dziś dzień sterczą na szczycie góry jako przestroga dla tych , co nie szanują świętych dni.”
(L. Radomska-Świdzińska „Na Prządkach i Odrzykoniu” Ziemia, 1932)
W tradycji miejscowej poszczególne grupy skalne noszą nazwy: Prządka-Matka, Prządka-Baba, Herszt, Madej. Nowsze nazewnictwo ostańców (Schodki, Orzechy, Rozległa, Amant, Trojak, Goryl) pojawiło się w latach 80-tych i pochodzi od osób uprawiających tu wspinaczkę.
