Beskid Sądecki i Pieniny

Do "Bacówki na Obidzy" przyjeżdżamy bardzo późno. Wszędzie zalegają ciemności. Zajmujemy szybko pokoje i już wiemy, że to miejsce , nie jest koniecznie "dla nas". Nie mamy pomieszczenia, gdzie możemy przygotować sobie coś do jedzenia, bufet czynny dopiero od 9-ej, a my w góry wychodzimy o 7-ej. Poza tą niedogodnością wszystko jest w jak najlepszym porządku. Jeszcze jakieś wieczorne wspólne herbatki Ernesta (ma on jak zwykle cały zestaw i chwała mu za to), jakieś rozmówki bardziej lub mniej wiążące i udajemy się na spoczynek. Planowane jutro wyjście: 7.15.

Wstajemy wcześnie, poranna kawa, jakaś kanapeczka, niektórzy fotografują wschód słońca. Taka, dobrze na znana, poranna krzątanina. O dziwo, 7.15 wszyscy stoimy przed budynkiem gotowi do marszu. Pogoda super, nastroje też. Ruszamy. Dość szybko osiągamy Przełęcz Gromadzką (931) (tabliczka na drogowskazie mówi, że to przełęcz Obidza). Przed przełęczą Obidza (930) podziwiamy piękne widoki na Pieniny, a wyżej w chmurach "pływają" Tatry. Idziemy sprawnie mijając poszczególne niewybitne kulminacje (Pokrywisko, Ruski Wierch,Flader). Wychodzimy z lasu przed Jaworkami, siadamy na króciutki odpoczynek, coś tam jemy, podziwiamy piękny widok na Rezerwat Białej Wody ze Smolegową Skałą, dalej Wysoka (nasz główny dzisiejszy cel), najwyższy szczyt Pienin. Idąc naprzód otwiera nam się panorama na trzy Korony i resztę Pienin Właściwych. Mijając Skałę Bazaltową (pomnik przyrody) dochodzimy do drogi prowadzącej bezpośrednio do wsi Jaworki. Odpoczywamy tam w wiacie, sesja fotograficzna itp. Jak czytamy na tablicach głównym przedmiotem ochrony w rezerwacie jest cenny krajobraz przełomowej doliny potoku Biała Woda wraz z półnaturalnymi drzewostanami bukowo-jodłowymi, a także naturalne murawy naskalne i reliktowe kolonie roślin wysokogórskich. Wchodzimy do Jaworek, niegdyś łemkowskiej wsi. Docieramy do sklepu i tu na ławeczce rozkładamy się z głównym śniadaniem. Nie musimy się spieszyć, mamy bardzo dobry czas. Po śniadaniu i uzupełnieniu zakupów ruszamy dalej i już po chwili przed nami kolejna, wielka atrakcja - Wąwóz Homole. Jest to malowniczy jar wycięty głęboko w wapiennych skałach przez potok Kamionka. Ten najpiękniejszy skalisty wąwóz Małych Pienin, o stromych, wielobarwnych ścianach, porośniętych częściowo lasem iglastym, od bardzo dawna budził zainteresowanie specjalistów z różnych dziedzin przyrodniczych. Przechodzimy po mostkach, drabinkach, w pięknym otoczeniu. Przy Kamiennych Księgach odpoczynek i sesja foto. Idziemy dalej, zaczynamy mocne podejście, po lewo mijamy pole namiotowe, za nami otwiera się widok na Pasmo Radziejowwej w Beskidzie Sądeckim. Przecinamy Polanę pod Wysoką. Wspaniałe widoki na część Małych Pienin, na wschodzie, jak dziób okrętu, sterczy skała Watrisko. Po lewej stronie widzimy ruiny jakiegoś budynku, zastanawiamy się co to jest, z lenistwa nie wyciągam z plecaka przewodnika, teraz wiem, że przechodziliśmy koło " wzorowej bacówki", która, zaadoptowana na schronisko studenckie spłonęła w 1980 roku. Znajdujemy się w Rezerwacie Wysokie Skałki. Wchodzimy w las do rozdroża, zastanawiamy się w którą stronę do nieoznakowanej ścieżki na szczyt Wysokiej. Turyści idący z prawej strony informują nas, że tam ścieżki nie ma, dwójka idąca z lewej mówi to samo. Tym razem wyjmuję przewodnik, wszyscy po chwili udajemy się w prawo, po chwili docieramy do ścieżki granicznej, którą w lewo zaczynamy końcowe podejście na Wysoką. Jest stromo, ale nie zbyt ciężko, sztuczne ułatwienia robią swoje, po pewnym czasie wszyscy cieszymy się ze zdobycia szczytu i przecudnego widoku roztaczającego się przed nami. Na szczycie spędzamy dłuższy czas, ciesząc oczy widokiem. Do rozdroża schodzimy tą samą drogą, potem kierujemy się w stronę przełęczy Rozdziela. Idziemy ciągle grzbietem Małych Pienin, wśród wspaniałych widoków, docieramy do przełęczy. Przełęcz Rozdziela uważana jest za geograficzną granicę Małych Pienin. Przez Szczob i Hurcałki dochodzimy ponownie do Przełęczy Gromadzkiej, potem "Bacówka na Obidzy". Wszyscy zadowoleni, jemy obiadokolację, to był bardzo udany dzień. Odpoczywamy, jutro Radziejowa.

Wstajemy raniutko, zwykła poranna krzątanina, godzina 7, wychodzimy. Niestety, pogoda różni się od wczorajszej, jest mgliście, szaro, zimno, ale nie pada. I znowu Przełęcz Gromadzka, Przełęcz Obidza, tym razem, bez widoku na Tatry. Podążamy szeroką drogą do góry, przez zamglony las, osiągamy Przełęcz Obrazek pod Wielkim Rogaczem. Zatrzymujemy się tam na chwilę. Kolejny orientacyjny punkt to Przełęcz Żłobki (1106). A teraz bardzo mocne podejście na najwyższy szczyt Beskidu Sądeckiego - Radziejową (1262). Krajobraz wokół nas staje sie bajkowy, mijamy oszronione, piękne świerki w Rezerwacie Baniska. Jest zimno. Wreszcie osiągamy szczyt. Jest radość, kolejny szczyt do Korony Polski. Niektórzy wchodzą na wieżę widokową, tak dla zasady,bo i tak nic nie widać. Mimo zimna na szczycie pozostajemy dłużej, posilamy się, rozmawiamy. Temperatura jednak daje się nam we znaki, schodzimy tą samą drogą. Dość szybko docieramy do "Bacówki na Obidzy". Pakujemy się, pora wracać.

Uczestnicy: Ela, Małgosia, Ania,Marian,Leszek,Ernest, Tomek.

Dzięki, że byliście.

Mariusz Wiśniewski