Szyndzielnia w śniegu

Zima w górach. Do 2008 roku stanowiła dla mnie tabu. Bałam się lawin nawet w Beskidach (też tam schodzą, ale o wiele mniejsze i rzadziej). Bałam się też chodzenia po nocy. Starałam się tak kierować osobami, które mi towarzyszyły i takie tempo nadawać, by nie zastał nas zmrok na szlaku. Nie zawsze się to udawało, więc potem schodziłam rozglądając się nerwowo po krzakach. Kilka razy podczas schodzenia ze Skrzycznego bez szlaku w stronę Lipowej drogę przebiegały nam sarny, a z krzaków świeciły lisie oczy. O mało wtedy zawału nie dostałam 🙂. Zamiast cieszyć się wędrówką w gronie przyjaciół i fajną przygodą, to ja panikowałam uprzykrzając wędrówkę i sobie, i im.

Tym razem postanowiłam stanąć twarzą w twarz z własnym lękiem. Bez wychodzenia ze strefy komfortu nie ma rozwoju, więc postanowiłam raz na zawsze rozprawić się z tym, co głęboko zakorzeniło się w mojej głowie 🙂. Może Szyndzielnia nie jest jakąś wielką górką, ale dla mnie to nie miało znaczenia. Celowo wyszliśmy późno. Śniegu było bardzo dużo. Szlak nieprzetarty i żadnych ludzi poza nami na nim. Najpierw torowaliśmy zielonym przez Dębowiec aż do Przełęczy Dylówki. Potem już nie bardzo się dało, w dodatku zaczęliśmy gubić szlak, więc zeszliśmy na czerwony. Wtedy weszłam w zaspę, jedną, drugą i kolejną. Zapadałam się po szyję miejscami. I nawet mi się spodobało, tzn. nie czułam już takiej paniki, jak kiedyś.

Sprawdzianem było zejście pod kolejką. Duże nastromienie, dużo śniegu i te świecące w krzakach oczy, brrr... Brak przedeptanej śnieżki. Co chwilę stawałam, specjalnie, by popatrzeć w te krzaki 🙂. A potem już się nie zatrzymywałam. Poukładałam sobie w głowie wszystko od nowa, że zima i ciemność nie są takie straszne 🙂. Teraz się już tego nie boję, jest mi wszystko jedno, zresztą po kursie lawinowym mam też wiedzę, którą wykorzystuję czynnie w zimie w górach. Wiedza daje olbrzymią pewność 🙂.

A samo zejście pod kolejką trwało tylko 35 minut 🙂. Także czasem warto zrobić sobie taki skrócik 🙂.