Radzyń Chełmiński - Nidzica - śladami zamków krzyżackich cz .3

Nasza baza to Kowalewo Pomorskie małe miasteczko w Kujawsko-Pomorskiem

dobre miejsce bo dookoła dużo zamków , po zwiedzeni naszego Kowalewa

ruszamy cel ruiny zamku Radzyń Chełmiński.

Spacer po Radzyniu rozpoczynamy od rynku miasta – placu Towarzystwa Jaszczurczego. Wychodzimy z rynku przez północno – zachodni narożnik ul. Waryńskiego. Po chwili dochodzimy do strugi, odwadniającej zanikające jezioro Zamkowe. Za mostkiem po lewej stronie głaz narzutowy z wyrytym herbem miasta Radzynia i datą roczną 1593.

Przed nami po lewej stronie malowniczo położone ruiny potężnej krzyżackiej warowni. Monumentalny zamek został wzniesiony w latach 1281 – 1320 z przeznaczeniem na siedzibę komtura radzyńskiego. Był jednym z wielu zamków w ziemi chełmińskiej lecz jego walory obronne górowały nad innymi. Całość składała się z 3 części: przedzamczy wschodniego i południowego oraz z zamku głównego. Zamek dookoła był otoczony mokrą fosą, nawadnianą z jeziora Zamkowego. Wjazd do zamku głównego odbywał się od południa poprzez zwodzony most na fosie i budynek przedbramny. Zamek główny został założony na planie prawie idealnego kwadratu o bokach bliskich 52 metrów. Posiadał cztery skrzydła i wiążące je narożne wieże. Fundamenty, mury piwnic a także częściowo mury obwodowe zostały zbudowane z kamienia narzutowego, pozostałe z cegły. W narożniku północno – zachodnim znajdowała się potężna wieża sygnalizacyjno – obronna o czym świadczą pozostałości podstawy o średnicy 12 metrów.Krzyżacka załoga zamku, po bitwie grunwaldzkiej w 1410 roku, krótko stawiała opór wojskom królewskim, aczkolwiek była odpowiednio zaopatrzona. Rok później załoga królewska skutecznie odparła szturm krzyżacki. Po I pokoju toruńskim wojska królewskie opuściły zamek. Podczas wojny trzynastoletniej 19 lutego 1454 roku zamek zdobyły wojska Związku Pruskiego, a podczas kolejnego oblężenia zamku przez Krzyżaków w 1456 roku nie dopuściły do jego zdobycia. Po 1466 roku warownia była własnością królewską. W czasie ostatniej wojny polsko – krzyżackiej w latach 1519 – 1521 zamek stanowił kwaterę wojsk polskich. Do obecnych czasów dotrwała zaledwie część dawnego założenia obronnego m.in. prawie w całości południowe skrzydło z 2 narożnymi wieżami, partie murów obwodowych, część piwnic oraz prawie w całości zachowane zarysy murów przyziemia.

Ruiny zamku przyciągają nie tylko fotografów, ale i filmowców m.in. wnętrza zamkowe zostały wykorzystane podczas kręcenia filmu przygodowego „Pan Samochodzik i Templariusze” według powieści Z. Nienackiego, ze Stanisławem Mikulskim w roli głównej. Tajemnicze znaki Templariuszy można oglądać do dziś.

Pogoda dopisała fantastyczna atmosfera jesteśmy zadowoleni , drugi dzień to już dłuższa wyprawa ok 100 km w jedną stronę ale ruszamy pełni animuszu kierunek Nidzica.

Gotycki zamek, ważna atrakcja turystyczna Nidzicy, powstał w latach 1381-1400. Przebudowano go w XIX w., a odbudowano ze zniszczeń w latach 1960-1965. Budowla z polnego kamienia i cegły wznosi się na rzucie prostokąta o wymiarach 62x44 m - jest największym pokrzyżackim zamkiem rezydencyjno-obronnym na Mazurach.

Zamek był siedzibą komturów, później urzędów miejskich (przed 1945 r. mieścił się w nim sąd obwodowy), wykorzystywano go również jako więzienie. Obecnie w zamku mieszczą się: Nidzicki Ośrodek Kultury, Miejsko-Gminna Biblioteka, Muzeum Ziemi Nidzickiej, trzygwiazdkowy hotel, restauracja, galeria malarstwa oraz pracownia rzeźby.

W nidzickim zamku mieści się m.in. Muzeum Ziemi Nidzickiej. Pośród eksponatów zgromadzonych w kilku salach, można znaleźć jedną z pierwszych drewnianych, ręcznych pralek, a także poznać metody wznoszenia budowli na terenach podmokłych. Ponieważ miasto otaczały głównie bagna, do budowy domów stosowano specjalne "cegły" w kształcie walca, które ustawiane były warstwami, jedna na drugiej, aż do osiągnięcia stabilnego fundamentu pod dalszą budowę. Inną zamkową ciekawostką jest górna, wielka sala zamkowa, która pełniła funkcję spichlerza. Jakże mądrzy byli średniowieczni budowniczowie, skoro bez skomplikowanych urządzeń mierniczych, wiedzieli ile zboża można nasypać na strop, aby ten się nie zawalił. Zboże leżało w ogromnej przewiewnej sali, tworząc wielką hałdę. Sala-spichlerz była otoczona podwójnym murem z wielkimi oknami usytuowanymi naprzemian i korytarzem w środkowej części. Naprzemienne umiejscowienie okien chroniło zboże przed niekorzystnym wpływem opadów atmosferycznych czy przed pożarami rozniecanymi przez wystrzelenie zapalonych strzał. Nierzadko Krzyżacy wytrzymywali w swoich zamkach kilkumiesięczne oblężenia. Zamek warto zwiedzić z przewodnikiem.