Góry Świętokrzyskie

Przyjeżdżamy na Świętą Katarzynę w niedzielne przedpołudnie. Założycielem osady był rycerz Wacławek, który tutaj w roku 1399 przywiózł posążek św. Katarzyny ( stąd nazwa wioski) i zaczą wieść pustelnicze życie. Nie zwiedzamy jednakże miejscowości, obiecując sobie, że zrobimy to w drodze powrotnej, gdy będziemy podążać na Łysicę (najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich). Cieszymy się że zdołaliśmy się w końcu wybrać w "nasze" Świętokrzyskie mimo, że pogoda nie zachęca do wędrówki. Pada śnieg, temperatura jest powyżej zera, a więc robi się mokro. Na przekór wszystkiemu ruszamy szlakiem niebieskim w stronę Ciekot. Idziemy łąkami pokrytymi białym puchem, co pewien czas wpadając po uda w śnieg. Już wiemy, że nie będzie to przebieżka, ale jesteśmy gotowi powalczyć. Znaki znikają nam co chwilę, ale jakimś cudem kilkakrotnie ich ponownie odnajdujemy. Jeszcze tylko skaczemy przez strumień i dochodzimy do szosy, którą wygodnie podążamy do Ciekot na "Żeromszczyznę". Dochodzimy do miejsca, gdzie w latach 1869 - 83 mieszkał Stefan Żeromski. Tutaj spontanicznie zasiadamy na spóźnione śniadanie. Odpoczywamy trochę dłużej, jednak zima tej jesieni daje znać o sobie i przejmujący chłód zmusza nas do dalszej wędrówki. Schodzimy w głębokim śniegu nad Lubrzankę, płynącą pomiędzy Radostową a Dąbrówką i tworzącą w tym miejscu malowniczy przełom. Tutaj żegnamy się ze znakami niebieskimi, które podążają w stronę Cedzyny, my natomiast kierujemy się szlakiem czerwonym na szczyt Góry Domowej Stefana Żeromskiego – Radostowej. Podejście jest dosyć strome, a śnieg bardzo głęboki. Trudy marszu w zupełności rekompensuje nam bajkowy, ośnieżony las. Mijamy polankę z widokiem na Dąbrówkę, sesja foto i dalej w górę, jest coraz piękniej, ośnieżone drzewa błyszczą, a my wiemy już po co dzisiaj tu przyszliśmy. W tak pięknych okolicznościach docieramy na szczyt Radostowej, robimy zdięcia, spędzamy tam dłuższy czas. Wiemy już, że nie wejdziemy na Łysicę, ale to nam wcale nie psuje humorów, spodziewaliśmy się, że będzie ciężko. Schodzimy ze szczytu, wychodzimy z lasu, mamy tu piękny widok, w zasięgu naszego wzroku znajduje się Łysica, Miejska Góra, Psarska Góra i Bukowa, bezpośrednio przed nami nasz dzisiejszy cel – Wymyślona. Widok piękny a śnieg miejscami mamy do pasa. Nie zostaje nam nic innego jak się tylko z tego śmiać i po prostu dobrze bawić. W tych zaspach osiągamy skakłi na Wymyślonej, przed nami widzimy jak na dłoni kolejny etap naszej drogi, Kraiński Grzbiet – śnieg, śnieg i śnieg. Idziemy, zaczyna robić się ciemno, wychodzimy na szosę w Krajnie, dzień dobiegl końca, od tej chwili poruszamy się po ciemku. I tak dochodzimy do Świętej Katarzyny, której tym razem nie dane nam było zwiedzić, wioski pod Łysicą, na którą kiedyś jeszcze wejdziemy. Wypychamy samochód z zaspy, w której pozostawiliśmy go rano i zmęczeni, ale z satysfakcją wracamy do domu.

Dziękuję Eli, Marianowi i Ernestowi za to że byliście i za odrobinę szaleństwa, bez którego życie nie mialo by takiego smaku.