Ślęża

Ślęża :

Około godziny 1020 znaleźliśmy się na parkingu pod Wieżycą w Sobótce. Wyruszyliśmy żółtym szlakiem w stronę Ślęży. Przy kawałku asfaltowej drogi znajduje się pewien obelisk. Nazywa się mnich i krążą o nim różne legendy. Ludzie mówią, że ten właśnie obelisk co roku przesuwa się o jedno ziarenko piasku w stronę Ślęży, a gdy dotrze na jej szczyt nastąpi koniec świata. Szlak, którym szliśmy na początku wyglądał niewinnie, lecz po chwili zobaczyliśmy strome podejście pod Wieżycę – górę mającą 415 m n.p.m. Na jej szczycie stoi wieża widokowa zbudowana w 1907 roku jako wyraz hołdu dla kanclerza Bismarca. Nam nie udało się wyjśc na jej szczyt, gdyż jest czynna tylko w sobotę i niedzielę. Żółty szlak którym szliśmy aż na Ślęże bardzo mi się spodobał, bo prowadzi on częściowo po lesie bukowym, który wygląda trochę tajemniczo, a częściowo po odsłoniętym stoku.

Z szczytu Wieżycy zeszliśmy na Przełęcz Dębową. Dalej droga prowadziła po płaskim terenie, aż do drewnianej wiaty, gdzie połączyła się z szlakiem czerwonym z Sobótki. Następnie zaczęło się podejście na Rozdroża pod Kamiennym Krzyżem, a nieco dalej ogrodzone metalową siatką znajdują się dwie rzeźby kultowe : Panna z Rybą i Niedźwiedź.

Około 1200 znaleźliśmy się na Ślęży. Znajduje się tu wiele budynków. Na pierwszy rzut oka uwagę ściąga 136-metrowy przekaźnik. Obok niego stoi schronisko, a jakieś 100 metrów dalej znajduje się kościół, koło którego przechodzi niebieski szlak prowadzący na wieże widokową na Ślężej. Po posileniu się i oglądaniu okolicy ruszyliśmy spowrotem na parking, gdyż czekała nas jeszcze dośc długa droga. Ten sam szlak, którym wychodziliśmy minął szybko, lecz był trochę uciążliwy z racji tego, że trochę pogryzły nas komary. W dobrych humorach doszliśmy do auta. I tak kończy się wycieczka na górę Ślężą. Pozdrawiam.