Weekend po Hiszpani
Hiszpania
To największe z trzech państw położonych
na Półwyspie Iberyjskim. Na zachodzie
Hiszpania graniczy z Portugalia, na południu
z należącym do Wielkiej Brytanii Gibraltarem,
oraz przez Ceute i Melille z Marokiem.
Na północy, przez Pireneje, kraj graniczy
z Francja i Andora. (hiszp.)Reino de Espana,
(gal.)Reino de Espana, (kat.)Regne d'Espanya,
Hiszpania w liczbach
Powierzchnia - 504.700 km2
Liczba ludności - 47 000 000
Język - oficjalnie casteliano (hiszpański)
Jednostka monetarna - Euro
Numer kierunkowy - +34
Domena internetowa - .es
Religia - (dominująca ) Katolicyzm
Hiszpański styl Życia
Mieszkańcy nadzwyczajnego kraju jakim jest Hiszpania maja malo cech wspólnych oprócz wrodzonej towarzyskości i wiecznej ochoty
do uprzyjemniania sobie czasu i życia . Zazwyczaj poświęcają tyle samo energii na radowanie się życiem , ile na prace. Słowo mańana ( jutro - odsuwanie wszystkiego do jutra) jest nieprawdą , niemniej ludzie tu nie bardzo liczą się z czasem i raczej podporządkują obowiązki kontaktom towarzyskim,niż pozwolą na to, by rządził
nimi zegar. Życie większości Hiszpanów koncentruje się głównie wokół rodziny. odczuwają głęboki związek ze swoim pueblo - miasteczkiem lub wioska,z której pochodzi ich rodzina-i powracają tam chętnie przy każdej okazji.
Hiszpańskie fiesty
W ciągu całego roku prawie każdego dnia odbywa się gdzieś
w Hiszpanii jakaś fiesta. Każde miasto, miasteczko lub wioska
czci swojego patrona, Matkę Boska albo zmianę pory roku
procesjami, korridami, odtwarzaniem dawnych bitew, pradawnymi
obrządkami lub pielgrzymka do odległego sanktuarium, często
połączoną z odpustem. Jakakolwiek by była jej przyczyna, fiesta
jest znakomita okazja do oderwania się od codziennego życia
(większość sklepów i biur jest wówczas zamknięta) i oddana
się świętowaniu. Korrida jest widowiskiem, w którym mężczyźni
(a także nieliczne kobiety) prowadzą walkę na śmierć i życie
z bykiem. W tym czasie widzowie razem z matadorem przeżywają
jego strach i podniecenie. Korrida składa się z trzech części
zwanych "tercios" W pierwszej, matadorowi i jadącym konno
pikadorom pomagają peonem (piesi pomocnicy). W drugiej,
piesi banderillero wbijają 3 pary włóczni w kark byka. W trzeciej
(tercji śmierci),matador wykonuje serie uników z muleta.
Następnie zabija byka ciosem szpady.
Madryt
W Madrycie warto trzymać głowę podniesioną wysoko do góry, żeby upodobnić się do madrilenos i nacieszyć oczy wyjątkowym kolorem nieba.
Madryt najlepiej zwiedzać z wysoko podniesioną głową: Hiszpanie podziwiają ludzi dumnych i łatwo wybaczają tupet. Popularne powiedzenie - de Madrid al cielo, co znaczy "z Madrytu do nieba" (przy czym po hiszpańsku, tak jak po polsku, cielo oznacza zarówno "niebo", jak i "niebiosa"😉 - sugeruje, że miasto jest ostatnim przystankiem na prowadzącej tam drodze. I rzeczywiście, leży bliżej nieba niż jakakolwiek inna europejska stolica, bo na wysokości 650 m n. p. m.
Madryt ku niebu
Madryt nie leży na brzegach rzeki, jak choćby Warszawa; nie rozlokował się wokół portu, jak Sydney; nie ma kanałów Amsterdamu ani wysp Sztokholmu, ale sa tacy, którzy dostrzegają wyjątkowość hiszpańskiej stolicy i uważają ją za jedno z najwspanialszych miast świata.
Madryckie niebo zawdzięcza swój zmienny, szarawobłekitny kolor - który stał się obsesją i powodem do rozpaczy niejednego malarza - przejrzystości suchego kastylijskiego powietrza. Za dnia odnosi się czasem wrażenie, że ten odcień błękitu igra nieco z turkusem, a nocą gwiazdy lśnią na firmamencie tak jasno, jak na wsi. Ale największej urody, uchwyconej na obrazach Diega Velázqueza, madryckie niebo nabiera miedzy dniem a nocą, zwłaszcza podczas krótkiej wiosny i jesieni, kiedy w promieniach zachodzącego słońca chmury lśnią na różowo - miedzy innymi z tego powodu aticos, czyli mieszkania na najwyższych piętrach, sa przez madrilenos cenione równie wysoko, jak mieszkania nad rzeką w Londynie czy apartamenty na brzegu morza w Rio de Janeiro.
Madrytczycy rodzą się z uwielbieniem dla nieba. Najbardziej luksusowe aticos maja na dachach ogrody, a patrząc na szczyty niektórych biurowców czy domów przy Paseo de la Castellana, można dostrzec całe zagajniki cyprysów. W najbardziej madryckim że wszystkich filmów, Kobietach na skraju załamania nerwowego Pedra Almodóvara, miejska panorama odgrywa ważną rolę: film w większości kręcono na tarasie, z którego rozpościera się widok na dachy stolicy.
Madryt - niebo jest granicą
Tylko jakiś rodzaj pierwotnego dążenia ku niebu pozwala wyjaśnić, dlaczego miasto pośrodku olbrzymiej, płaskiej równiny aż do lat 70. XX w. rozrastało się raczej do góry niż na boki. Dzisiaj madryccy architekci, jeżeli tylko maja na to fundusze, nadal próbują sięgnąć nieba, ale w przeszłości udawało im się to nawet bez wielkiego budżetu: 37-pietrowa Torre de Madrid wybudowano w 1957 r., kilka lat wcześniej od stawianych w czasach prosperity stalowo-szklanych wież przy Paseo de la Castellana. Kult nieba jest pogański i hedonistyczny: jego propagatorzy stawiają najczęściej posagi mitycznych bohaterów i bestii na bankach i teatrach przy Calle Alcalá oraz przy basenach na dachach hoteli, a nagroda za największy ekscentryzm należy się dziwnej turkusowej ozdobie na dachu budynku Heron, przezwanej enchufe, czyli "wtyczka".
Jeżeli można powiedzieć, że Madryt jest miastem górskim (w pogodny zimowy dzień z okolic Palacio Real widać szczyty Sierra de Guadarrama), to jest także miastem pustynnym, gdyż poza granicami przedmieść ustępuje olbrzymim równinom centralnej Hiszpanii. Jest zarówno oaza, jak i orlim gniazdem: może się poszczycić większą liczba drzew rosnących przy eleganckich ulicach i rozleglejszymi obszarami zielonymi niż jakakolwiek inna europejska stolica, a to po części dlatego, że w jego granicach rozciąga się olbrzymi park - Casa de Campo.
