Nasze podróże, rok 2018, strona 1

Święta się zbliżają to i magia zaczęła działać 🙂 Pisaliśmy już i jarmarkach to i nam się zachciało. Jako pierwszy wybraliśmy w Miasteczku Śląskim. To zaledwie kilka km od nas, kiedyś to była część Tarnowskich Gór, obecnie osobne miasto, jak dawniej w czasach historycznych. Adwentowy Jarmark rozkłada się na parkingu pod kościołem, każdego roku o tym czasie, jest scena, tańce, rękodzieło i smakowitości. Nie brakuje pierników, toteż Pierniki zajadały pierniki 🙂 Grzańca niestety nie mogliśmy. Przy okazji zrobiliśmy sobie spacerek po Miasteczku Śląskim, bo to ciekawe miejsce, z pięknym drewnianym kościółkiem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Obecnie używany jest "nowy", murowany kościół stojący obok i cały kompleks robi niemałe wrażenie. Taki wstęp do magii Świąt, która i w domu pomału się zaczyna 🙂

Ta ostatnia niedziela...
Najpewniej to już końcówka takiej cudnej pogody tego roku, więc aż żal w domu siedzieć, więc znów zaplanowaliśmy wycieczkę. A że Jury jesiennej dużo nie zakosztowaliśmy dotąd, a i nie mamy tak daleko, to obraliśmy ponownie kierunek jurajski, ale tym razem w części podkrakowskiej. Dolinki Krakowskie troszkę już znamy, więc traf padł na Będkowską, ponieważ dostępna jest z wózkiem, bo wyasfaltowana. Braliśmy pod uwagę jeszcze Ojców, ale zostawiliśmy go na dłuższy dzień w przyszłym roku i dobrze, bo tam musiały być dopiero tłumy, skoro w Będkowskiej trawa zaroiła się od rodzinnych pikników. Wózków mnóstwo, piesków również i fantastyczna pogoda oraz widoki!

Parę lat temu, kiedy odkrywaliśmy to miejsce, to było niedostępne dla samochodów, dziś aut tutaj sporo, pod samą Brandysówką i na drogach dojazdowych, które są zbyt wąskie jak na dwukierunkowy ruch, więc samowolka totalna. My zostawiliśmy auto w Łazach i stąd ruszyliśmy spacerkiem, choć przerywanym przez szereg samochodów, którym trzeba było ustępować drogi, trochę to męczące i wg mnie zakaz powinien być zachowany, bo daleko nie ma, a tak utraciło to miejsce trochę ze swej magii.

Nadal jednak warto odwiedzić, zdecydowanie, choć polecam inny dzień tygodnia niż niedziela. Na trasie spacerku napotkaliśmy skałki - Iglicę, nieco z boku Dupę Słonia wspinaczkową i bohaterkę tej Doliny - Sokolicę, majestatyczną i wysoką. Te dwie ostatnie zawsze ze wspinaczami. Na uwagę na pewno zasługuje tez Wodospad Szum zagubiony wśród drzew, kawałek drogi od Brandysówki - kultowej knajpy amatorów wspinaczki i nie tylko. Skosztować można w niej kilku dań, ale my zjedliśmy tylko lody dla ochłody 🙂 Pod Sokolicą wymarzone miejsce na piknik, z którego korzystają chętnie turyści. Już nie tylko na trawce, ale i przy stolach. Ostatnim razem stało tu sporo namiotów. Kawałek dalej jeszcze pasą się koniki, przybyło ich od ostatniej wizyty. W jesiennych barwach wszystko prezentuje się tu cudnie, kilka chwil relaksu i ładowania akumulatorów na długą zimę... 😢

Jasna Góra to zarazem nasza pierwsza rodzinna wycieczka w nowym składzie, z Amelką 🙂 Każde ważne wydarzenie staramy się powiązać z wizytą w tym świętym miejscu, więc i z Amelką chcieliśmy się pokłonić przed Matką, by chroniła ją podczas wszystkich innych wycieczek. Jasna Góra obecnie jest w mocnej przebudowie, ale udało nam się trochę pospacerzyć, przejść wałami i stanąć przed obrazem. Mimo utrudnień z wózkiem można dać radę w większości miejsc. Wieża i spora część budowli jest ładnie odnowiona,a do tego sporo kwiecia, czego w innych latach nie widziałam.

Po klasztorze przeszliśmy przez Park Staszica na Aleję NMP, zobaczyliśmy wreszcie po raz pierwszy ławeczki częstochowskie - Perepeczki i Poświatowskiej oraz odwiedziliśmy Gospodę Kwaśnica, którą Magda Gessler niedawno rewolucjonizowała. Smacznie zjedliśmy polecane przez nią dania, choć ja poprzestałam na deserze, serniczek niczego sobie 🙂 Chętnie skosztowałabym kwaśnicy, ale nie wiem, co Amelka na to 🙂 Muszę przyznać, że była całą wycieczkę bardzo grzeczna. Oby tak zawsze było!

Pisałam już niedawno, że chodzi za mną Palmiarnia, ale miała miesięczną przerwę techniczną w lipcu, dlatego początek sierpnia stał się dobrą okazją, żeby ją odwiedzić. Palmiarnia w Gliwicach to obiekt z długą historią, całkiem spory, ładnie usytuowany w Parku Chopina, w samym centrum Gliwic. Sama bryła też jest ciekawa, ale najlepsze zaczyna się w środku. Tutaj przejdziesz do innego świata, w głąb gąszczu roślinnego, wśród którego i kilka zwierząt również się znajdzie. Nowinką w Palmiarni są wielkie akwaria, w których podziwiać można rzeczne ryby z różnych zakątków świata. Jest akwarium z polskimi rybami słodkowodnymi, osobne z Ameryki Południowej, Azji i Afryki. Tak więc cztery spore akwaria przyciągają małych i dużych, pokazując typowe dla tych siedlisk gatunki. 

Jak na palmiarnię przystało, rosną tu potężne palmy, o różnych kształtach liści, w różnym wieku i co za tym idzie różnej wysokości. Niektóre robią naprawdę niemałe wrażenie. Sporą część kolekcji roslinnej w obiekcie stanowią sukulenty. Tu również wielkie bogactwo form i wzrostu, a niektóre dodatkowo kwitną na kolorowo. Nasze dziewczyny jako pamiątkę z wycieczki, dostały po kaktusie, którym mają się opiekować. Na szczęście zadanie niezbyt trudne 😉 Bardzo im się podobała palmiarnia, aż byłam zdziwiona i jak to miło, że zamiast kiczu, który zawsze gdzieś się trafi, one właśnie najbardziej ucieszyły się na pomysł takiej żywej pamiątki. Polecam wizytę z dziećmi i bez w tym atrakcyjnym obiekcie. Spacerkiem przeszliśmy też przez gliwicki Rynek i pod zamek. Na rynku zjedliśmy pyszny i zdrowy obiadek w restauracji Dobra Kasza Nasza. Też mogę polecić, ludzi sporo, jedzenie ciekawe, smaczne i fajnie podane.

Niedziela, ładna pogoda, szkoda dnia na siedzenie przed telewizorem. Trzeba ten czas jakoś lepiej wykorzystać. Śliwkowiec w blasze, koc zawsze pod ręką, więc planujemy piknik rodzinny. Jako że i piętki starego chleba i jakaś buła w chlebiarce, traf pada na Żabie Doły - urokliwe miejsce, kaczki i łabędzie pojedzą, a my spędzimy miłe popołudnie.

Zespół Przyrodniczo - Krajobrazowy Żabie Doły leży na granicy Bytomia i Chorzowa, powstał w 1997 roku na terenach pokopalnianych. Dziś śladu przemysłu tu nie znajdziemy, za to podziwiać możemy piękne widoki, z zielenią i lazurem stawów. Na wodzie sporo ptactwa wodnego, nie tylko kaczki różnej maści i łabędzie, ale również mewy i inne. Ornitolog miałby nie lada gratkę, ale i dzieci są usatysfakcjonowane, nawet te starsze, jak mogą pokarmić młodsze i starsze opierzone osobniki. I pies nieźle wkręcony w tą zabawę, aż musimy mu hamować emocje. Zapał Negry hamuje też ojciec łabędź, który cały czas ma ją na oku i syczy ostrzegawczo na każdy jej ruch, nie zapominając przy tym o wcinaniu buły 🙂 Jak już się ptaszyska najadły, a raczej jak skończył się prowiant, to wiadomo, skończyła się też szybka z nimi przyjaźń bo odpłynęły szukać innych jadłodawców. My zaś poszliśmy w kierunku kolejnego stawu, już bardziej zacisznego, gdzie urządziliśmy swój rodzinny piknik. 

Na miejscu sporo rowerzystów, więcej niż ostatnio, bo i ścieżki trochę poprawione, spacerowiczów tez sporo no i wędkarze. Ale tłumów nie ma, absolutnie, a że obszar duży, spokojnie można znaleźć swój własny zakątek na parę chwil z przyrodą sam na sam. Polecam na spacerki krótsze i dłuższe.

Co się odwlecze to nie uciecze! Jurajskie plany sobotnie przeszły na niedzielę. O świcie pogoda wyśmienita więc Łukasz mnie budzi żeby jak najwcześniej dzień zacząć, bo nie wiadomo co dalej będzie z pogodą no i jeszcze te nieszczęsne mecze po  południu. No więc szybko do kościoła i na wycieczkę. Pojęcie szybko jest obecnie u mnie baaardzo względne. No ale po 9.00 jesteśmy już w aucie i zmierzamy na jurajskie szlaki.