III cz. śladami przeszłości - Dolina Wodącej
Niebieski szlak pieszy wychodzi wprost na łąkowe przestrzenie. Kawałek dalej ścieżka wymyka się niepozornie w lewo, chodź wydaje się, że bardziej pasowałoby udać się w prawo. Owa niepozorna ścieżka prowadzi krawędzią drzew i łąk, za nami widać wzgórze zamkowe z wystającą wieżą wśród drzew, a towarzyszy nam panorama na okoliczne zabudowania. Dalej lasek i znów polany, gdzie wita nas łaciata. W ten sposób docieramy do znanej nam już Góry Biśnik. Najpierw wchodzimy w korytarzyk wiodący na górę. Omszałe skały tworzą wąską bramę skalną, schodki w górę,po drodze (już zdokumentowana przeze mnie) jaskinia. Cały ten teren to Dolina Wodącej już kiedyś przeze mnie przedstawiana. Dolina ta słynie z dużej ilości jaskiń – jest ich około 60. dają nam one dowody świadczące o życiu rozwijającym się tutaj w okresie paleolitu. Odkrycia ze średniowiecza zainspirowały archeologów , którzy nazwali to miejsce: Smoleńskim Rejonem Umocnionym, ze względu na grody i umocnienia na zamkowej górze w Smoleniu, Skałach Zegarowych, Biśniku i grodziskach. Przez Dolinę Wodącej prowadzą dwa szlaki o charakterze spacerowo-edukacyjnym: jaskiniowców oraz ścieżka dydaktyczna Zespołu PK woj. śląskiego. Wspomniany Biśnik, to wzgórze (405) z grupą skał. Największa jaskinia w tym zespole, to źródlana, inaczej psia. Prawdopodobnie przez nią przepływała rzeka, która ukształtowała powierzchnie doliny. Poza tym znajduje się tu jaskinia Biśnik i Jasna (w Strzegowej). W jaskini Biśnik odkryto najstarsze ślady człowieka – Homo Erectusa (Pitekantropa). Postanawiamy przejść ścieżkę edukacyjną i zielonym szlakiem wokół Biśnika. Teren ten prowadzi partiami górnymi, więc forsujemy stromizmy, zachaszczone ścieżki i dzikie lasy przez grodzisko chłopskie ze szczytowym punktem trasy na Grodzisku Pańskim. Przemierzamy wąską ścieżkę jak wiedzie nas szlak i trafiamy na skalną bramę o fantazyjnych wyżłobieniach. Wiemy, że kierujemy się dobrze, ponieważ na skale jest oznaczenie i zielonego szlaku i ścieżki dydaktycznej. Wiemy choć coraz bardziej popadamy w wątpliwości, czy to na pewno może być szlak turystyczny. Dalej wiedzieni jestesmy drewnianą kładką przy skale, po czym pod górę wąską zarośnięta ścieżką. Między gąszczem widoczna jest barierka i skalne stopnie, więc mimo wątpliwości idziemy. Jestesmy na górze. Tam czeka na nas mostek między skałami z panoramą dość zarośniętą. Tutaj dopadają nas kolejne wątpliwości, gdzie kierować mamy swe kroki dalej... brak oznaczeń... można wrócić tą samą drogą, ale my tego nie lubimy, a na mapie wyraźnie szlak przwecina grodzisko, nie zawraca. Więc idziemy. 'niby' ścieżka prowadzi osuwiście w dół. Ziemia jest tak pulchna, że gdyby nie leszczyny rosnące gęsto po bokach, byłby wielki zjazd w dół. W końcu po tych udrękach wychodzimy na normalną ścieżkę i znajdujemy oznaczenia szlaku. Jeśli chodzi o samo grodzisko, to byłoto założenie obronno-mieszkalne, gdzie wykorzystywano naturalny układ skał, stąd obwałowanie uzupełniające ową brame skalną. Znaleziono tutaj również najstarsze ślady bytowania człowieka. Mostek który przeprowadził nas na drugą stronę skał, biegnie prawdopodobnie przez majdan V, a było ich VI. Las jest tam bardzo gęsty, jest w nim wiele ścieżek, a przy tym słąbe oznaczenia. Jaki tego wynik? Zaczynamy krążyć w kółko, ale próbujemy dalej – dzień jeszcze długi =] w tle słychać grasujący traktor i … strzały? Ostatecznie pan z traktora kieurje nas na najkrótszą ścieżkę wyjściową, która nie jest oznaczona w żaden sposób, ale znajdujemy znajomy nam szlak czerwono-niebieski. Teraz czeka nas droga powrotna tą samą trasą. W takich chwilach wydaje się nam wiedzieć skąd powiedzenie: niech to szlak =]
