Z Węgierskiej Górki do Złatnej szczytami Beskidu Żywieckiego

Początkowo moja wędrówka biegła po mojej stałej trasie wypadowej w górki. Z Bukowiny rozpościera się cudowny widok na Żywiec, Cięcinę, Żabnicę i okoliczne górki-Przełęcz Glinne, Prusów i Abrahamów. Wielkość Prusowa (1010 m) mnie trochę przeraziła na początku planowania trasy, ale przecież nie ma rzeczy nie do zdobycia. Minęłam fort obronny Wyrwidąb i ruszyłam w stronę Żabnicy przecinając czerwony szlak GSB, aby nieco dalej skręcić koło dzwonnicy w prawo na szlak niebieski prowadzący na Prusów. Wstyd się przyznać, ale dotychczas nie został on przeze mnie odwiedzony.

Szlak niebieski mija kilka domostw po czym już od podnóża zaczyna się pnąc do góry polną drogą. Odwracając się widać piękną panoramę na okolice. Tutaj jeszcze mimo, że nadal trwa zima czuć jesienne warunki górskie. Po drodze na szczyt Prusowa mijam przygotowane trasy narciarskie-robią wrażenie. Do tej pory oglądałam je tylko z Abrahamowi. Są strome, długie i na pewno w przyszłości będą rajem dla amatorów narciarstwa. O ile zima nie spłata figla, tak jak było w tym roku. Im wyżej tym stromiej, ale za to widoki jakie rysują się z każdym wzniesieniem rekompensują trud wdrapywania się na górę. Po pewnym czasie widzę już Milówkę, a po prawej panoramę na Żywiec, Grojec, Żar i Skrzyczne. Pogoda malina-niebo lazurowe, słońce daje przyjemne marcowe ciepło…nie ma piękniejszej pogody na wędrówkę górską. Przed szczytem Prusowa, niespodzianka w postaci lodu, który zakrywa cały szlak, wiec trzeba iść lasem żeby nie zaliczyć upadku. Po drodze spotykam sympatycznego Pana z Katowic, wiec zwalniam tempa, by podyskutować trochę. Jednak samotna wędrówka nie oddaje wędrowania we dwoje lub większą grupą-czas mija jakoś bardziej przyjemniej. Po pożegnaniu przed szczytem Prusowa, ruszyłam dalej, by nadrobić czas. Po dotarciu na Prusów widać już było całą panoramę piękna Beskidu Żywieckiego poczynając od Abrahamowa, Romanki, a kończąc na Skrzycznym. Byłam zachwycona tym szlakiem i nie spodziewałam się takich efektów. W stronę Hali Boraczej zostało mi jeszcze parę kilometrów, więc zwalniając tempo rozkoszowałam się otaczającym mnie pięknem. Schodząc już w stronę Boraczej moim oczom ukazały się szczyty Małej Fatry, które chyba pierwszy raz w życiu widziałam z naszych okolic. Cudo!

Szlak niebieski na Prusów, DoRi

Na Boraczej jak zwykle tłoczno, każdy korzystał chyba w tym dniu z pogody. Zakupiłam piwko i postanowiłam przez chwilę odpocząć i poopalać się, bo możliwości były ku temu możliwe. Mijało południe, więc postanowiłam ruszyć dalej, uprzednio zakupując przysmak schroniska-jagodzianki yummi. Dochodząc do rozstaju dróg miałam pierwotny plan ruszyć niebieskim do Rajczy, ale że czas był niezły zdecydowałam, że ruszę na Halę Radykalną i stamtąd zejdę do Rajczy szlakiem żółtym.

Jak zwykle na Radykalną droga zabłocona, po wyjściu na pierwszy grzbiet miałam po 2 kg na każdym bucie więcej. Nieco dalej istne lodowisko- urozmaiceń na tak krótkim odcinku po prostu masę. Usadawiając się na Radykalnym podziwiałam ponownie Małą Fatrę i ogarniałam wzrokiem szlak żółty do Rajczy…co dalej? Jest 12:40…mam dość czasu do umówionej godziny 16:00. No to ruszam na Lipowską w sumie to tylko godzina drogi stąd, a widoków na Tatry nie mogę za nic przepuścić…i tak bardzo chciałam przejść naszym wyrypiarskim niebieskim szlakiem do Złatnej, który zaliczaliśmy w porach nocnych. Czyli znowu zmiana planów 🙂 Szlak żółty niemalże w całości pokryty lodem i grubą warstwą śniegu. Oczywiście w połowie szlaku już je widzę 🙂 Są piękne! Uwielbiam tą trasę dlatego, że ma łagodne wzniesienia i widoki są przecudne-wszystkim polecam! Na szlaku tłoczno i wesoło, wszyscy witają się z uśmiechem na twarzach-takie chwile umilają strasznie wędrówkę. Przy schronisku jestem przed 14:00.

Szlak żółty-śnieg :), DoRi

Szlak niebieski do Złatnej ciągnie się dwie godziny. Po krótkim postoju ruszam. Tutaj zima panuje w początkowym odcinku trasy, a w myślach wspominam naszą mękę z zeszłego tygodnia. Im niżej tym mniej śniegu, aż w końcu klimat staje się jesienny. Szlak opada łagodnie wiec nie męczą się szybko nogi. Widoki na Tatry towarzyszą mi na co większych prześwitach, a potężne zbocza góry po prawej imponują swoją wielkością. Po lewej natomiast spływa ich dalsza część tworząc bajeczną ścieżkę. Po drodze przechodzi się przez kilka mostków przecinających potoki i urwiska skalne, które w połączeniu z powalonymi drzewami tworzą niesamowity klimat trasy. Trasę pokonuje w półtorej godziny, ani się nie obejrzałam byłam już na drodze asfaltowej prowadzącej do Złatnej. Idąc wzdłuż wsi zobaczyłam śliczny stary dworek z 1853 roku. Cudo architektoniczne! W tym miejscu zatrzymałam się troszkę dłużej, by go podziwiać. Złatna to chyba jedna z nielicznych tutaj na Żywiecczyźnie wsi z takim klimatem…tak jakby czas się tutaj zatrzymał.

Całość trasy wyszła nieco dłuższa niż zaplanowałam, bo 24 km. Czas wędrówki zamknął się w 6 h 30 min, tym samym pokonałam trasę w najlepszym jak dla mnie czasie 🙂 Początek 9:10 - koniec 15:30.